تصنیف دشتی ساخته حسین بهروزی نیا سال 1364
ای قبله ی جان ای مادر من ای خاك رهت تاج سر من آزرده مشو ریزد چو قضا صهبای عجل در ساغر من دل رنجه مكن گر زان كه چو گل پرپر نگری این پیكر من فانی نشوم زیرا كه بود ...