تصنیف دشتی ساخته ساعد باقری، 1390
پس تو بودی آنكه عمری در هوایش سوختم نام او نشناختم اما برایش سوختم كیست او كی مرهم زخم عمیقم می شود پیش چشمم بود و بی حرفی با پایش سوختم چون صدای زندگی می آمد و رو می نهفت بی صدایش زخم خوردم ...