تصنیف دشتی ساخته ساعد باقری، ۱۳۹۰
پس تو بودی آنكه عمری در هوایش سوختم نام او نشناختم اما برایش سوختم كیست او كی مرهم زخم عمیقم می شود پیش چشمم بود و بی حرفی با پایش سوختم چون صدای زندگی می آمد و رو می نهفت بی صدایش زخم خوردم ...