تصنیف چهارگاه، ۱۳۷۹
در شبهای مهتاب سرگردان به تالاب او جفت خود را می خواهد چه بی تاب چو بیند عكس مهتاب به روی چین مرداب گمان كند كه این اوست بر آئینه ی آب نه امیدی و نه هم آوازی كه دهد بال و پر پروازی نه بماندم ...