ترانه ساخته احمدعلی راغب، ۱۳۷۶
ای خوشا به دشت شب گریه های سخت من ناگهان شكفتن ستاره های بخت من پرشدم از دم عشق خالی از كینه شدن بی ریا با دل خود مثل آئینه شدن شوق مرا نظاره كن به سوی من اشاره كن سوی خودت مرابخوان پرگلم ...