«افسانه» كه در زبان پارسی میانه به آن «afsân» میگفتند، به معنای داستانی خیالی و اخلاقی است كه رایج بوده باشد و راست پنداشته شود یا زمانی راست پنداشته میشد. این داستانها ممكن است درباره موقعیت یا شخصیت یا مكانی واقعی باشند.
افسانه اول «كلاهی برای سلطان»: سالها پیش مرد حقه بازی با شاگردش شهر به شهر و آبادی به آبادی میگشتند و نان بخور و نمیری به دست میآوردند. روزی به پایتخت و نزد سلطان و خادمانش رسیدند. شاگرد برای ...