كودكی به نام «ژائو پائولو» با كنجكاوی، زوایای سرزمینی مطرود را می‌كاود و با بیان روحیات یكایك ساكنان، آن مكان را خوب به تصویر می‌كشد. همسایگانی كه پیوندشان با دیگران مرهون گرسنگی، درد، رنج و مطرود بودن آنهاست.
ساكنان روستایی در نزدیكی شهری در برزیل، مردمانی بسیار فقیرند. آنها در میان گل و لای باتلاق‌ها، برای خود كلبه‌هایی چوبی و محقر به پا كرده‌اند و غذای عمده‌شان خرچنگ است. زیرا در آن ناحیه بسیار یافت ...