شعر سهراب، درست مانند نقاشی، رنگارنگ است. او در شعرش نگران انسان و سرنوشت اوست. سهراب از همه می‌خواهد كه با دقت و عشق به اطراف خود نگاه كنند و زندگی را دوست داشته باشند و عاشق زندگی باشند.
سهراب سپهری در نامه ای نوشته است: روز ورودم به مدرسه را فراموش نمی كنم: منو از میان بازی‌هام بردند به كابوس مدرسه. خودم را تنها دیدم و غریب. از اون به بعد دیگه من نبودم كه به مدرسه می‌رفتم، بلكه ...